...

en kolay neyi incitiriz...

mesela birine kızdık.. diyemedik bişey..
elimizdekini fırlatır mıyız..
ya da üzüldük daraldık.. kırıldık..
ümidimiz tıkandı..
tekmeler miyiz.. önümüze çıkan taşı.. yerdeki yastığı..
kapıyı gümmm diye çarpar mıyız...

en kolay kimi üzeriz..
çemberin en dışındakini mi
bizi en az tanıyanı mı..
en kolay üzebilmemiz.. en az üzmemiz mi demektir..
yani gerçek hayattaki arkadaşımızdan daha az mı üzülür.. bizi az tanıyan ??
bak onu bilemedim şimdi..
belki sürdüremez.. üzüntüyü.. bizi sürekli görmediğinden ..
ama az??

bizi en çok üzebileni üzemediğimiz kesin..
bizi en çok kırabileni kıramadığımız.. kıyamadığımız..

saime hanım..
gönül umduğu yerden kırılır derdi..
anlamazdım ben..anladım sonra.. maalesef..
en umduğun.. sana sevgi göstermesini.. koruyup kollamasını en çok beklediğin kişi ..
o seni kırabiliyor bu yüzden en çok..

biri bişey söyleyip de sen haha diye gülüyorsan..
o kişi önemini yitirdi demektir..
ya da en azın
dan onun .. farketmesini istemiyorsundur.. önemli olduğunu..

eğer onun gibi değilsen.. sevdiğine özen gösteriyorsan..
o zaman..
sen de gidip önüne ilk çıkanı..
en kolay harcayabileceğini.. tekmeliyorsun.. içerde kalmamalı zaten bu enerji..

ama dur.. burda da bi karışıklık var..

şimdi insan kendi çok sevdiğinden .. üzülüyor..
ama kendisi genelde en sevdiğini üzmüyor..
bu durumda..iki şey olabilir..
ya.. bizi üzen artık bizi umurmamaya başlamıştır.. o yüzden kolayca harcar..kırar..
ya da.. biz onu ihmal etmeye başlamışızdır..
aklımızı başımıza getirmeye çalışıyodur..

gene de.. biz onu seviyosak.. tepkimizi.. başkasına yansıtmayı seçebiliyoruz işte..
pasif agresiflik deniyor buna..
babasına kız çocuunu döv..
patrona kız.. trafikte biriyle kapış..
annene kardeşine vur..

düşünüyorum ben bazen blogları da böyle kullanıyoruz..

gerçek hayatta bir tepki vermek isteyip de .. veremediğimizde..
vermeye kıyamadığımızda..

her sıkılıp daraldığımda..
yaptım bunu bloum olduğundan beri...

bazen şıkır şıkır yazarken birden bi depresif ağlak yazı ile.. aaa nooldu burda.. tepkisi alıyorum..
bazen de.. blou kapatarak.. aynı şokun beterini..

keşkül yapardı pırt zırt birden boş sayfa çıkardı karşıma..
yani amacı bizi üzmek değildi.. onu demek istemedim..ama ben..
hem üzülür hem de .. nası kayboluyo bu blog diye merak ederdim..
ben silerken bayağı mesai vermiştim tek tek her yazıyı taslağa çevirip..
bak sen.. bişi daha
demek aslında tamamen kapatasım da yokmuş..
ilgi çekmek miymiş..
diyemediğimd.. çekti şimdi dikkatimi..
beni sıkıyolarrrrr diye haykıramadığımda..
bana şefkat gösterin diye çığlık atamadığımda..
tek tek yazımı kaldırıyodum.... sabra bak.. azme bak..

neyse sonra bi gün yanlışlıkla..
şablonu sildim..
ve böylece keşfettim..
blog tek hamlede nasıl kaldırılır..

ne gülmüştü bana keşkül.. bunu yazdığımda..
=)

e tek hamlede yapılınca.. kolaycacık..
iki sonucu oldu bunun..

birincisi.. öfkemi kolayca gösterebildim..
ikincisi..aslında tek tek silerken olduğu gibi.. duygularıma yoğunlaşma zamanı tanımadığı için tek hamle...
işe yaramadı ...
gene de aç kap aç kapa yaptığım olmuştur..
itiraf ediyorum..
bazen gece yarıları kapayıp..
sabah blogcular uyanmadan koşa koşa açtığım da.. haberiniz bile olmadı sizin..

üzüyorlar beni..
evet..
evdekiler.. bazen iştekiler..arkadaşlar.. bazen toplumsal olaylar..

her sevgi..
üzebilme yetisi de verir bir başkasının eline..
duygularının anahtarını bir eline.. tokmağı da öbür eline vermiş olursun..

dağılıyorum dur.. neydi anlatmak istediğim..
he..
şimdi tuhaf olan şu..
hani yerdeki yastık gibi davranıyoruz .. tekmeleme yastığı dedim ya..
ama aynı zamanda da önemli demek..
ki..
hani çok daraldım yok blogla uğraşacak halim deyip.. hatta aklımıza bile blog sahibisi olduğumuz gelmeyip..
olduğu kenarda da bırakamıyoruz..

aslında.. sadece işimiz olduğunda yazmayabiliyoruz.. da..
sıkılınca.. kapatıyoruz mesela..
bu da ilginç..

psikoloğun günü bugün ..
ona danışıp editlerim yeniden..
ama şimdilik fikrim..
aslında..
"bir şeyin de kontrolü ben de olsun" tepkisi olabilir mi..
yoksa gerçekten yerdeki yastık mı??

arasında gidip geliyor..

evet ehlikeyifden beri.. hala bazen..
içim kıyılıyor yaşadığım şeylere..
orda sormuştum çevreme..
herşey mi yolunda.. gene mi güzeliz gene mi çiçek??
hayır ama bunu burda yazmak istemiyoruz demişti çoğu..
bana sahte gibi gelmişti o zaman verdiğimiz emek pat diye kapatıp..
iç dökmeye buraya gelmiştim..
ve..
dökmüştüm epeyce..iç yatışana kadar..
bu nedenle kuralsız.. olsun istemiştim.. arkadaş listesiz..

ben bazen gerçekten evi bırakıp kaçmak istiyorum..
hani denge kuruyosun denmişti ya bana..

o denge kurulana kadar..m..


ne inip çıkıyor benim hormonlar..
ne gidip geliyor gözüm gönlüm kapıya..
hala emeklerimin bi işe yarayacağından ümidi kesmemiş olduğumdan gitmemem..
zayıflığımdan kararsızlığımdan acizliğimden değil..
ama ..bu kadar mı zor olmalı.. emeklerin karşılığının gözlenmesi..
alınması demiyorum..
bana gelecek bişey beklentim yok.. hep kendilerine.. yarar da zarar da..
o yüzden gözlenmesi diyorum..
ama bu kadar mı eziyetli olmalı..

değiştirebileceğim şeyleri değiştirmekteyim..
öyle olunca.. kıyamayıp.. hala ümidi yok etmeyip.. gidemeyince..
ihmalinden sorun çıkmayacak şeyleri ihmal etmekteyim..
mutfak gibi..
düzen gibi.. bahçe gibi..
kahır çekebilecek dostlar gibi.. erişkinler gibi..sk da erişkinlere dahil..

birkaç şeyi beslemeye devam etmekteyim.. az az da olsa..
kendimi.. çocuksu.. işi..

kaprislerim oluyor.. normalde çok isteyeceğim şeyleri reddetmek gibi..
birlikte keyiflendiğim kişilerle birlikte olmamak gibi..

mesela geçen pazar..
hızlı iniş çıkışlar oldu yine yaşantımda..
hem kızdım.. hem kısıtladım.. hem empati yaptım ve dolayısıyla üzüldüm ezildi içim..
komik..
ama sonrasında sknın dışarı çıkma teklifini.. reddettim...
neden dedi.. açıklarken anladım ki.. aslında kendimi de cezalandırmaya çalışmaktayım..
sonra bu sefer.. onu engelledim diye
hadi çıkalım dedim..
o kapris yaptı bu sefer.. yok madem istemiyosun gerek yok dedi..
en sonda....
yatma saati geldiğinde.. sitem hakkı ona geçmişti..
çıkamadık zaten dedi.. sen istemedin.. ben şimdi onu bu durumda bırakmam dedin..
üzgünüm dedin.. dedi..
yani hak vermemiş.. sadece kabullenmiş.. ve bişeyden geri kalmış..
ha taktım mı onun duygu durumuna..
yok..
neleri geri teptim neleri kaçırdım dedim.. ben bu düzen uğruna.. senin de kaçırmanda bence hiiiiç sakınca yok..

blogda da bu mudur olan..

yani..
mutsuzluk beyanı.. ve ilgi sevgi alıp rahatlama..
kontrolü elde tutma..
pasif agresiflik dışında..
acaba bir de.. kendini cezalandırma da var mı seçenekler arasında..

bir kaç gündür..
ataletsi gitmiyor işler..
böyle her baktığım ilham filan vermiyor..
her baktığımla eğlenemiyorum..
hani boşa şekerimmm sallaaa... modu hiç yok..
bişey öğrenmek de istemiyorum..
gugl örümcek bağladı..
neden..
bilmiyorum..

bazı endişeler ve sıkıntılar var elbet..
ama habire aklımda ..

buraya artık bir süre yazamayacağım .. diyen bir yazı ekleyesim var..
ama evdekileri bırakamadığım gibi.. buraya da yazmamazlık edememekteyim..
o nedenle zaten tempo düşmekte..

bu arada.
nedir mecburiyetim..
yok tabii.. sonuçta köşe yazarı değilim .ya..
yazmam olur biter..

ama bir süre düzenli olarak yapınca bunu..
ritüeller oluyor haliyle..
önce yorumlara bak..
sonra yazını ekle..

zaten toplum depresifken..
zaten yaşlanırken..
zaten uğraşırken..
ne diye iş edinir ki insan.. böyle bir şeyi..
kendine iyi geldiği için..

karar verdim bu da bir aşk ilişkisi..
önce heves dolu çiçek çiçek..
sonra..
aman bu gece eve biraz geç gitsem..
=P

tamam bitirdim..
bloglar iyidir..
bazen mesaj panosu bazen anı defteri..
bizim sanal molskinlerimiz..
bazen tekme yastığı bazen vurulan kapı..
agresyon objemiz.. kum torbamız..
blog çevresi..
dostlarımız..
??
onlar da bu agresyondan nasibini alır mı..
eh dedik ya..
bir elimizde sevgimiz.. diğerinde tokmağımız var..
demek ki.. alır..

akdenizli insanın iniş çıkışı sayesinde daha da çok alır..
bu da.. bir..
insan kırılınca ne yapar yazısı olsun..
bir de gerçek hayattakilerin .. bloglara müdahelesi yazısı var düşünülmesi yazılması gereken..
**********************
sordum psikoloğa..

benim düşündüklerimin tümü.. olabilrmiş.. fazlası da..
kimi mesela sorununu yşarken..
blounu bişey olmamış gibi sürdürür..
kimi de semtine bile uğramayabilirmiş..=P

dedi..

ben yok dedim kapatmak.. konu..
bu tepkiyi irdeleyelim..

o zaman genelledi..

üzüntüler yas duygusu imiş..
kişinin bunu bir şekilde aşmaşı gerekirmiş..
kimi başka şeylerden uzaklaşarak.. içine kapanarak aşarmış..
kimi de..
agresifleşerek..
kişiliklere göre..
bazısı kendini oyalanma olarak gördüğü işten soyutlar.. konuya odaklanır..
diğerleri ise.. tamamen dağıtır.. alkole.. eğlenceye.. dışarıya adarmış..

bu durumda.. şarappppppp!!!!!!!!!!!!!!!!! =D....



atalet dı düşünen