hüzünlü bi annelik mi..

başlayacağım.. sonunda bi yere varacak mı bakacağız..

ilk çocukluk anılarım..
taşınmışız.. saime hanım okulda iken eşyalar yeni eve gitmiş..
babam idare etmiş işlemi ve beni de..
ya ekim sonu ya da ilkbahar başı.. soğuk bir gün..
ama karakış değil..

ben çorap giymemişim..
çıkış saatinda saime hanımı almaya gitmişiz cemal beyle..
okula gitmiyorum daha..

saime hanım benim çorapsız olduğumu görünce..
ağlamaya başladı..
suçluluk duygusu olsa gerek..
çocuğumun başında değildim diye..
yol boyu ağladı biliyorum..
yeni evine ağlayarak girdi kadın.. o çok istediği satın aldığı güzel yeni evine..
cemal bey de sinirlenmiş olsa gerek..
kadına bak bütün evi taşıdık yaranamadık diye.. tartışmazlardı önümde.. bilmiyorum..

23 nisan ilkokul birdeyim güzelim tombulum.. gösterişliyim öğretmen çocuğuyum..
b.kunu çıkarıp her göreve yazmışlar.. hem köylüyüm hem beyaz elbisemle ronddayım.. hem lale devrindeyim..

bi bavul giysim var.. ve hem sabah hem akşam iki gösterim..
saime hanımın önce beni giydirip.. saçımı topuzlayıp tepeme papatyalar serpiştirip.. okula ve gösteriye yetiştirmesi. sonra da kendi okulundaki törene yetişmesi gerek..
ben de mızıkıyorum.. saçım acıdı cektin diye..o da söyleniyor.. daha seni bırakıp okuluma yetişicem diye..
sonra da öğretmene.. gidip benim annem yorgun işi de çok ben akşam gelmeyeceğim diyorum..
saime hanım.. akşam hadi gidelim deyip beni çağırdığında.. ııh diyorum.. inanmıyor bana .. gidiyoruz okula..
öğretmen alamam artık diyor.. yedek öğrenciyi hazırladık.. olmaz..
dönüyoruz karanlık sokaklarda saime hanım ağlıyor sessizce..
vicdan azabı olmalı.. ne biçim anneyim bi çocuğumu törene götüremedim diye..

sürekli anjin oluyorum.. orta kulak iltihabı oluyorum..
saçımı kestirmeye karar veriyolar..
yedi yaşımdayım belimde saçlarım..
kestiriyoruz ben ağlıyorum.. yol boyu..
saime hanım ağlıyor..

böyle gidiyor liste..
bir sürü hüzün sahnesi..

kar yağıyor uzun yıllardan sonraki en güzel kar..bir cumartesi sabahı üstelik..
ama ben hastaneye gitmek zorundayım.. çocuks biri iki diğeri altı yaşında..
kadına sıkı sıkı tembihliyorum karda oynamaları için..
yolda hem araba kullanıyorum hem ağlıyorum.. bir kar topu oynayamıyorum çocuklarımla diye..

20lik.. altıncı sınıfta ömrünün ilk gösterisi kendi gönüllü olduğu..
işteyim .. gidemiyorum..
bir benim ailem yoktu diyor herkes teyzeler enişteler gelmişti.. oysa en güzel ben okudum şiirleri marşları .. gözlerim doluyor.. içim eziliyor suçluluktan..

çekirdek kolunu kırıyor.. ben yokum..
20lik ameliyata gidiyor.. ben işteyim bu karar alındığında.. böyle gidiyor liste...

bağlanmadı bi yere..
galiba şu demek istediğim..

annelik hüzünlü bi iş mi..
ben mi sadece hüzüne odaklıyım..
anılarımızdan hüzünlü olanlar mı ön plana çıkıyor..
bilmiyorum..