kokina..

cemal bey.. kokinalar alırdı her sene.. büyüdüğüm eve..

kokina kırmızı demek yanılmıyorsam..

bir bitkinin kırmızı yemişleri diğer bitkinin kolay solmayan ucu dikenli yeşil yapraklı dallarına bağlanır.. çingene sokak çiçekçilerinin işidir bu..

istanbulda yeni yılın yaklaştığını siz unutsanız.. kokinalar hatırlatır..bir zamanlar burada yoğun bir nüfus oluşturan rum vatandaşların varlığını zaman unutsa.. kokinalar hatırlar..hatırlatır..

cemal bey ben evlendikten sonra.. her yıl yine benim kokinalarımı almayı sürdürdü..

kocaman buketler kocaman bir vazoya konup geçerken değmeyeceğimiz bir yere konurdu.. batmasın diye..

derken bir doğum günümün üç gün sonrasında.. bir aralığın 26sında gözlerini yumdu cemal bey.. o yıl hastanedeki odasına ben küçük bir demet kokina koymuştum..

o yıl babamı toprağa verdikten sonra..

bana kim kokina alacak artık dedim..

yüksek sesle..

baktım.. artık başına s.. koymak istemediğim.. sıfata gelmeyen koca .. kocaman bir demetle geldi bir iki gün içinde..

yıllarca kokinalarım geldi düzenli bir şekilde..her seferinde onun yüzünde bir bak unutmadım ifadesi.. benim yüzümde ah evet zamanı gelmişti değil mi hayreti..

ta ki.. kokinaları filan umursamayacağım bir ruh durumuna girinceye kadar ben..

ama kokina zamanı değildi zaten.. bahardı.. o ruh durumundan yine kokinalar çıkardı beni..

koca hastalandı.. bir aralık ayının altısında.. ve o yıl kokina olmadı evde. yılbaşı ağacı olmadı.. altında hediye birer adet çocuklara sembolik..

sanırım o yılbaşı ilk defa anladı benim çocuklarım.. düzenlerin birden değişebildiğini.. eldekilerin kaybedilebileceğini..

bu kadar mı dediler.. ve odalarına çekildiler.. suçlu ve yetersiz hissettim.. o yıl.. ilk kez.. çocuklarıma karşı..

ben de isterdim elbet hiç bir şey değişmemiş gibi davranabilmeyi.. ama zamanım yoktu iş.. hastanede hem refakatçi hem hekim olmak.. ordan oraya yetişmeye çalışmak.. yapamamıştım işte..

sonrasında da.. kocanın şansı vardı.. düşünüldüğü kadar öldürücü seyretmedi hastalığı toparlandı..

ve kokinalar geri döndü hayata..

yılbaşı gecelerini aile ile geçirmeyi severim ben..

kocaman bir aile toplantısı olur..

ağacın altına herkes için birer armağan olur.. çocuks için üç adet.. birbirlerinden.. bizlerden ..

bir de konuklar eklenince.. bazen tam bie krismıs ruhu oluşur.. içki olur.. müzik olur.. sorunlar yoktur yılbaşı gecelerinde.. program yapma derdi yoktur.. ben yarattım bu atmosferi.. kokinalar eve gelince başlayan.. ağaçla bütünleşen.. hegiye açma faslı video kayıtlarına alınan.. çekirdeğin.. herkesin hediyelerini birer birer götürüp verdiği.. bir yaşam kırıntısı olarak eklendi.. bize..

bu yıl ağaç yapasım var.. lafı ağzımda.. ağaç yerde yatıyor.. kütüphanenin önünde.. altı kutu ağaç süsü üstüste yanında dizili..birisinin içinde.. cemal bey ile ilk satın aldığız solmuş sırça top süsler..

ama ağacın ruhunu bulup koyamıyorum..

bu yıl kokinaların geldiğini de farketmemiştim..iki gün öncesine kadar..

hastanede bir yeni uzman var.. çömez deriz biz..

dün vizit sonrası kahve içiyoruz.. sordu bana kokinaları.. nedir onlar diye..

istanbuldan değil.. anlaşılacağı üzere.. işte yukardakileri anlattım..

sonra.. bu yıl kokinalarımı kim alacak

bu yıl kokina gelsin istemiyorum..dedim..

almasın kimse..

sinirli minnetsiz kasap durumum var..

kendim alayım bir an önce.. sabırsızlığına kapıldım sonra..unuttum yoğundu iş günü..

bu sabah başım ağrıyarak uyandım..

kahvemi içtikçe ağrı da.. sabırsızlığım da arttı.. pasif bir öfke duygusu giderek yerleşti üzerime..

hüzne bırakasım var kendimi.. bildiğiniz gibi değil..

sevmem kasveti.. ama neşeli ol dürtümü da bulamadım içimde..

zor çıktım evden.. söylenerek..

öfkeli öfkeli sert sert kullandım arabamı.. park yerinde üstelik de bir hastamla hır çıkarıyordum az kalsın..

arka kapıdan girdim kliniğe..

odama geldim.. kapıyı açarken hemşireye bir sorun var mı serviste.. ben iyi değilim dedim.. hemen vizit yapmayacağım derken başımı çevirdim.. ve koltuğun üzerinde kokinalar.. inanamadım gözlerime.. istemiyorum bana kokina almasın.. çıksın artık manevi duygu dünyamdan .. rahat bıraksın..hele böyle .. hele böyle.. dalga geçer gibi.. hiç olmasın..

kokinalar alaya şakaya gelmez zira.. alaycı bakışlara.. hah şimdi sen bunu da kabul edersin dudak kıvrımlarına gelmez.. fütursuz insanların elinden alınmaz.. kabul edilmez..

etmem..

kim getirdi bunları dedim.. bilmiyoruz dediler..

alın bunları odamdan koyun servise dedim.. neredeyse balkondan aşağı atasım var..

e ben şimdi kokina alsam kendime.. bunlar zannedilecek..

kokinasız mı kaldım erken gelen kokinalar yüzünden..

sonra bi durdum .. santrale sordum.. kim getirdi kokinaları.. bilmiyoruz dediler.. çiçekçi geçmedi ki burdan..

yok dedim .. çiçekçilik çiçek değil..

kokina yılbaşındaki şu kırmızı toplu yeşiller..

haaa evet dediler.. dr.e..hanım sabah elinde bir demetle gelmişti..

birden anladım.. hatırladım dün yaptığımız konuşmayı..

fırladım.. getirin onları odama.. dedim.. servistekiler sıyırdığıma iyice ikna oldular..

sen bana kokinalar mı getirdin dedim.. sarılırken.. odasında kahve içiyordu arkadaşıyla..

güzel sarılıyor bu çocuk.. kocaman bi kucak olabiliyor isterse.. o narin genç kadın..

gözlerim doldu sonra..

teşekkür ederim dedim.. göz yaşımı göstermeden başım çok ağrıyor deyip..hemen odama kaçtım..

az sonra yanıma geldi.. korktum dedim çiçekleri görünce..

çiçekleri alırken çingene.. “doktor hanıma her yıl kocası alırdı bunları “ dedi.. ben de aslında almasam mı diye düşündüm.. ama çok güzeldiler.. almak istedim .. özür dilerim dedi..

kadınlar böyle.. başkalarının yüzünden oluşan duygular için bile özür dileyebilme kapasitesine sahip..

kadınlar böyle.. nesnelere duygu yükleyip sonra sadece kendileri ya da hemcinslerinin duygulanmasını sağlama becerisine sahip.. bu genç hanımın hayatına kokina böyle girdi işte.. artık her kokinada bunu hatırlayacak.. iyi mi .. kötü mü bilemedim..

karar verdim.. kokinalarımı bundan sonra önceden sipariş edeceğim.. daha kasım ayından çingeneye söyleyeceğim.. ilk kokinanı getir bana diyeceğim..

bu yazı da.. sansürsüz eklemesiz yazıldı ..

eh bi yerde duracak değil mi anılar..

burda dursun daha iyi bir yerim yok saklayacak..

evet bizim evde pek yolunda değil işler..

boşuna her doğru kararın doğru bir de zamanı var demiyorum..

karar doğru ve kesin ama uygulanabilmesi.. ve açılımın düştüğü kargaşaya düşürmemesi için ev halkını.. zamanını bekliyorum.. o da sanırım.. ancak 19luk yirmilik olduktan sonra.. ve sınava girdikten sonra olabilecek..

yaza.. değişik konularla karşınızdayım.. ama o zamana kadar.. eh insanım martı kanadına tutunmuş da olsam..

arada böyle olacağım.. yok elimden gelen birşey..