ataletin otuzunun onu.. dayanışma..

dayanışma.. zordur..

ortak özlemya da temdan farklı uzaklaşmalara gider insanlar..

dayanışılan konuyu..

unutturacak gerginlikleryaşanır o zaman..

illebirliderolası gelirdayanışmalarda..

sevmem dayanışmaları..

gücüm varsa kişisel destek veririm o kadar..

ama dayanışılarak varılan bir sonuç görmedim..

yolunu şaşırmamış dayanışma duymadım..

ego her zaman dayanışmagruunun neferi olma zevkinin önüne geçer..

heledekadınlkarsa söz konusu..

biri..

"sağ olsun nasıl yardımcı oluyor bana..yıllardır uzaktaydım.. hiç bir şeyinibilmiyorum artık istanbulun derken"..

diğeri

"ay tamam yardımsa edeyimama benim bin yıllık alışkanlıklarımakarışmıyor mu..hemsorup hem sonra eleştirmiyormu sinir bastı.." der..

ve sen farklı farklı insanları aynı yüz ifadesiyle aynı mesafeden izlerken..

ideal insan ilişki zişhin duygu ve hiç bir şeyin olmadığını anlarsın..

****************************

hayat yaşamak için hakkındakonuşmakiçin değil..

amadüşünmeden olmaz..

sanırım bu cümle de otuzuncu gün en sona ekleyeceğim cümle olacak..