kitaplar sözler şiirler kertenkeleler hakkında...

bazen çok iyi çok güzel birşeyle kesişir yolun..

tesadüftür.. sağduyudur.. öngörüdür onu seçip almanın nedeni..

işte şebnem işigüzel'in hanene ay doğacak'ını.. basılır basılmaz almıştım..

çok beğenmiş etkilenmiştim..

o zamanlar daha gençtim.. kitabın konusu ön planda geliyordu benim için..

sözcük cevherciliğini farkedemiyordum..

kadının insan olma hakları ve insanın insan olma haklarının sevdalısı ..

neferi..ateşli yandaşı olarak.. çok beğenmiştim..

o zaman gugıl'anım yoktu.. hemen sorup öğrenemiyorduk..herşeyi..

bilmiyordum böyle bir yazar yok sanarak neredeyse takma isim niyetine kabullendiklerini.. editörün aklına telefon rehberine bakmak gelmese öyle sanmaya devam edim gazete haeri basacaklarına.. 

kitabı öyle beğenmiştim ki.. başlık unutkanı isim unutkanı ben.. yazar adı soyadı kitabın adı olarak kaydetmiştim onu beynimin kabuğuna..

sonra aramıza neler girdi..

ben neden diğer aşık olduğum yazarlarda olduğu gibi.. peşine takılmadım.. bilmiyorum..

ama bu yıl işte benim şebnem işigüzelle arayı kapatma senem oldu..

eski dostum kertenkele.. kapağında yere düşen melekler tablosuyla elimdeydi bugün..

sıra sıra kıvırdım..hızla bitirip yeniden okudum o sayfaları..

bugün burjuvaziyle ilgili bir tepkisini yazan ..

kimbilir bencileyin tepesini attıran bişeye tanık olmakla..   yazan selgingb'yi andım bir sayfada.. 

"saçlarını dümdüz omuzlarına dökmüş,,kamerayakorkarak gözlerini açarak bakıyor.. yoksulluktan çıkmış.. düşlerini ufalamış..

bu yüzden çok yorgun.. parlak makyajı güzel birmaske yüzünde.. bu maske yüzünden çocukken oyuncakları olmuş..kitapları.. boya kalemleri olmuş .. dayak yememiş.. aç kalmamış gibi.. büyüklerle verdiği savaşın tahrip ettiği yüzünde her maske şeffaflaşıyor.. sudan çıkmış bir balık gibi gövdesini yere çarpıyor.. gövdesini çarptığı toprağa güvenle ayak basanlar başka türlü yemek yiyor.. başka başka düşünüyor.. onun yeni yeni öğrendiği ressamları.. şairleri çoktan biliyorlar.. kendisini eksik sanıyor.. oysa sadece genç.. "

kitaptaki kertenkelenin.. televizyonda çalışmaya başlayan teyze kızını izlerken yaptığı sevecen yorumlar.. içinden geçenler..

ama tabii gerçek bu değil..

çünkü o genç kız..eksikliğinin farkında ve peşinde..

eksikliğini bir arsızca kahkahayla bir bilmişlikle örtesi yok..

bu kez sözcükleri birer değerli taş gibi  seçmesi dizmesi de etkiledi beni..

konuyu basmadan boğmadan akıtıvermesi de.. 

romanlar kitaplar .. gerçek hayatın yavanlığından kaçanlar için zaten..

sabah okuduğum bir makalede öyle diyordu..

hayatındakilere.. yaşamındaki olaylara sıkıcılığa bakar..

kitapların arasına saklanırsın..

şort giyip kemer takan erkekler yoktur o kitaplarda diyordu..

en önemlisi..

"ingilizler zümrüt körfezine çıktılar ve iyi olan herşeye el koydular diğerlerini de yaktılar yok ettiler..

irlandalılara sadece sözcükler kaldı diyordu..

o yüzden tuaregler için doğalortam çöl olduğu kadar.. irlandalılar için de doğal ortam kitaplarla dolu evlerdir.." diyordu...

romanlar gerçek hayatın yavanlığından kaçanlar için..

o yüzden romanlardaki olduğundan yukarı tırmananlar hafif utangaçtır..

gerçek yaşamdakilerse arsız.. ve geldikleri yerdekileri küçümser..

bu kertenkele pek okumuş bir oğlandı..

şiirler vardı zihnine kazıdığı..

ve ben de..

eksiklik hissettim.. şiir sevmememin getirdiği..

konuşurken arada.. ya da yaşarken arada..

bir şiiri hatırlayacak kadar..içselleştirmediğim için..

elbette beni cahil sanma okur..

epeyce şiir bilirim..

ama gene de bazen bu duyguya tutuluyorum ökse gibi..

ne olsa bilmek yarı sevmek ayrı..

bu sefer 

"kertenkele hüngür hüngür ağlar.. eşi hüngür hüngür..

bay ve bayan kertenkele küçücük beyaz önlüklü..

yüzüklerini yitirdiler dalgınlıkla çünkü..

kurşun yüzüklerini ah..

canım nişan yüzüklerini".. 

lorca'nın bu dizelerine borçluyum bu duygumu..

hele de ilerleyen satırlarda.. 

"ona kertenkelelerin de nişan yüzüklerinin olabileceği gibi.. 

benim de kitap okuyabileceğimi.. bunu sadece kendim için yapabileceğimi..

kimsenin karşısında bıçkın delikanlı maskemi indirip kertenkeleli şiirin devamını okumaya kalkışmayacağımı anlatmak isterdim" diye yazdığında..

hele hele..

"havlu terlikleri hep ayağındaydı.. 

ona bu alışkanlığı kazandıran teyzemdi..aslında çoplak ayakla gezmek istiyordu.. 

çocukluğundan beri bunu çok seviyordu.. nişan yüzüğü takan kertenkelelerin bir de terliklerinin olması düşünülemezdi".. cümleleri işte..

beni dağarcığında daha çok şiir olan biri olmamaktan dolayı kendime eksik hissettirdi..

ama geçer..oturup beklerim geçer..

ordan king crimson'ın o güzel kertenkele albümüne götürdü beni.. 

sonra kendi yolumdan aktım.. epitaph'a gittim..

I talk to the wind'e geçtim..

o nasıl flüttür..

o nasıl sözler..

ben bir çok şarkı sözünü ezbere bilirim blog..

o da şiir sayılmaz mı..

üstelik kertenkele şiirinin sadece başı vardı kitapta..

bir ispanyolca sever bilir olarak kalanını da ben çevirdim sizin için..

erkek kertenkele ağlıyordu..
dişi kertenkele ağlıyordu..
beyaz önlükleriyle..
erkek ve dişi kertenkeleler..
yanlışlıkla kaybetmişler
nişan yüzüklerini..
ah o kurşun yüzüklerini..
ah o kurşun yüzüklerini..

üzerlerinde büyük ve bulutsuz gökyüzü kuşlu balonuna biniyor..
güneş.. yuvarlak kaptan.. saten bir yelek giyiyor..
onlara bak ne kadar yaşlılar..
ne kadar yaşlılar kertenkeleler..
ay nasıl ağlıyorlar.. ağlıyorlar..
ay ay nasıl ağlıyorlar...