...

mavi maşrapalı kadın geldi yapıştı gene gözümün önüne..

romantik bir tablodan bahsetmiyorum hayır..

mavi gözlü otuzaltı kiloluk bir kadının.. elinden düşüremediği mavi maşrapasın ı..

kusuyordu da..

aynı yoldan geçiyor arkadaşım.. birden bütün o yol çöküverdi göğüs kafesimin tam altına.. yumaklandı oturdu..

doktor olmanın evlat olmanın yerine geçmek zorunda bıraktığı o çok can yakan ama acımamış gibi davranmak zorunda olduğunuz yoldan..korkmaya .. teselliye.. hakkınızın olmadığı mutlak yalnızlığa..
bu yolda en çok hekim yalnız kalır..

gece yatakta uyanık tavanda gölge izlediğiniz.. sabah olmasa.. yeniden yıpranma başlamasa diye dua ettiğiniz..

gündüz fıstırık nedenli dertlenenleri sabırla dinlediğiniz.. acı gülümseyip.. tatlı konuştuğunuz..
ama aslında tüm değer yargılarının durduğu rollerin değiştiği..

bir nevi ruhi bedeni robotlaştığınız dönemden geçiyor..

elinden geleni yapmakta..
şu anda..
sonra eli boşalıverecek.. birden.. işte esas o zaman.. üff..

ben kullan dedim beni..... gayya kuyusu kubur omuz nasıl istersen öyle kullan..

ben arayıp vıkvık senin hatırını sormak stemem..
bi an unuttuğuna denk getirip arttırmamak için yükünü..
sen ara..
bak ben..
lafımı bitirtmeden.. burdasın biliyorum dedi..

oysa ben mor incir şiiri ekleyecektim oya senin için..
gülme terapisi ekleyecektim ama..