noktacık ile anton.. kısa kısalar.. bir cenazenin düşündürdükleri.. anlaşılmazlar.. ve diğerleri..

ufak notlar ..

beynimi yemesinler diye.. 

*hayatında zaten olmayanı  kaybetmiş gibi hissetmemenin verdiği suçluluk duygusu..

tuhaf..

olana kadar da düşünmüyorsun ..

oysa.. onun hayatında olmaması kararını gayet etkin.. ve bilinçle vermişsin..

bir kare bir piksel belirleyip ordan çıkmaması için aktif ve pasif direnmişsin..

ama kaybedince..

hüznü.. yaşayamayınca.. 

yadırgıyorsun işte..

en azından geriye bakıp..

ama kendi istediğinin dışında hiç birşey yapmadı..

kendince gerekenleri kendi sevme becerisi içinde beirledi ve yaptı..

düz..

kargaşasız..

suçluluk duygusuz..

soru işaretsiz..

keşkesiz..

yaşadı..

diyebiliyorsun..

ve böylece hissedilmeyen hüznün..

canını yakmıyor..

*evlat olmanın hafifliği var..

bazen ebeveynin seni sırtında taşıyor.. 

ama dayanılmaz ağırlığı da ..

sen onu taşır.. onun adına üzülür ve sıkılırken..

*bu da üzeri çok kapatılmış kısa kısa.. 

mutfakta.. parmak sallayarak verilen..

"evlat olmanın gerektirdiği minimal yükümlülükler" konulu hızlandırılmış tek kişilik  kurs..

ve bir tehdit..

yukarı baktım da..

sonuncu

noktacık ile anton başlığı gibi gibi olmuş..