..

son günlerde gene avrupa sineması izlemekteyim..
vanilya ve çukulata..
izlemediyseniz izleyin diyeceğim ..
beş kişilik bir ailenin kısa süreli yaşam tanıklığı olan ..
zorlamadan bir çok duyguyu analiz eden bu italyan filminden iki cümle..beni çok etkiledi..

aynı quasimodonun.. ama bana su verdisi gibi..
aslında anlamı basit..
ama derinliği.. sonsuz..

annesini babasından başka bir adamla öpüşürken gören kız çocuğunun büyüdükten sonra da..
asla annesine yakın olmaması..
hatta kendisi de kocası dışında birine aşık olduğunda bile bu yakınlığı yakalayamaması..
kocasına.. evlilerken yaşadığı aşkı son derece romantik bir şekilde anlatan mektubu okuyan kocasının..
cümlesi..
''bir fahişeden çocuklarım olmuş'' çığlığı..
ve damadından bu haberi alan annenin..
kızı ile ilk kez diyaloğa girmesi..
aile sevgisi ile aşk arasında kalan kadınların dertleşmesi..
ailelerin hep ağır basması..

diğer cümle de..
''ölüm arkadaş istemez''.. cümlesi.. nasıl doğru bir saptama diye düşündürdü
ve..


son izlediğim fransız filminde..
kadın kocasının eski sevgilisini çıplak olarak kendi yataklarında..
kocasını da kanepede giyinik ..kucağında leptopu uyumuş kalmış olarak buldu..
kocası birşey olmadığını anlatmaya çalışırken..
ve olmamıştı gerçekten..

sakin sakin kahve yapar mısın dedi adama..
elindeki fincan.. aniden kapıda beliren çırılçıplak eski sevgiliyi görünce..
düştü.. kırıldı.. eğildi.. fincanın kırıklarını aldı eline..
ve yazık dedi.. bu fincanı çok severdim..

sonra mı ..
gitti ve o kadının kocası ile ilişkiye girdi..
sorsak..
ama fincan kırılmıştı derdi sanırım..
az öz..